CİHAT ÖZKAN

Cümbüşte kırıldı, insan orta yerinde Nefeste kesildi yaşamın demli yerinde Kubbesi akıttı okyanusların aşkın üzerine İki elin ucunda dünya kuruldu Kolların ilk buluşma yerinde yaşamın anlamı kaldı Ebediyette canlı canlı koşacaktı Sonsuzluğun küçük sandalı Titanic adını aldı Haykırdı, sessizce I’ll never let go, Jack. I’ll never let go. I promise… Kâinat, bunu duydu, duyacaktı Damlalar gül oldu, aşk gülde yüzüyordu Tanrı bile eğilmiş, ona tapınırken bulundu Hüzünle, hüzünlü bir neşeyle I’m flaying Jack… Hala yaşıyordu, aşk Cihat Özkan aşka aşkla yazıyordu Kalemin mürekkebi, ıslanıp, sayfayı yaralıyordu Küçücük sandal nice yaşlar da yüzüyor Varoluş utancından utanıyordu…

Ayni hayatin icinde bir baska ayna Dönüp dönüp bakiyorsun Bulamiyorsun hakikate takili bir halka O zaman yarat diyorsun hakikati Neden yasayalim kendimiz disinda Devamı; Cihat Özkan'ın "Lucifer: Felsefenin Senfonisi" adlı kitabında bulunmaktadır.