CİHAT ÖZKAN

  Merdüm olmak bir merdüm ile Aptalı oynamamı gerektiriyor bazen Fodulun teki kendini çok şey sanıyorsa bir de Daha bir seviyorum onu Oynuyorken karşımda mütemeddih oyununu Salağa yatan ben ve daha çok eğlenen ben (Devamı "Şahane Bir Şey Yaşamak" adlı şiir kitabımda olacaktır)... Şair: Cihat ÖZKAN

Biliyorum biliyorsun büdae'i - buhteri Seni nasıl sevdiğimi Ama seni nasıl sevdiğimi bilmiyorsun Gözlerine nasıl vurulduğumu Seni gördüğüm o ilk andan itibaren Gözlerini seyrettiğimi bilmiyorsun (Devamı "Şahane Bir Şey Yaşamak" adlı şiir kitabımda olacaktır)... Şair/ Yazar: Cihat ÖZKAN Tablo: Cupid and Psyche, by Giuseppe Cammarano, 1821, via The Art Institute of Chicago; The Marriage of Cupid and Psyche, by Andrea Shiavonne, 1540, via The Metropolitan Museum, New York.  

  Sevebilirim diyordu manasızca bakışların ardında Sevmesine engel olanların kalabalığına inat Sevgi nedire sığdırabilirdi binlerce anlam Çünkü bilirdi sevgisizliğin tanımını Kötü bir ruhun tanıklığına şahitlik etmişti çünkü hep kulakları Ayakları gitmek istediği yerlerden yoksun bırakılmış Belki bir gün diye adım atılmamış duygular Korkuları, kaygılar olmuş Silahı, ilaçlar Sevebilirdi oysaki Durmadan bunu haykıran donuk siluetinin altına Koymasaydı eğer geçmişinin adına, şimdiyi Öğretilebilir olsaydı sevgi Elleri bir öğretmen olabilirdi Zeki avuç içleri tüm eksikliği toplar Sevgiyi anlatabilirdi Sevebilirdi Şair: Ayşe YALMAN Tablo: Łukasz Jabłoński

Nedir ki insan Kim sökebilir gizler perdesini Kim görebilir cevherini Sonsuz potansiyel mi dersiniz ona Yoksa tüm potansiyellerin (Devamı "Şahane Bir Şey Yaşamak" adlı şiir kitabımda olacaktır)... Şair/ Yazar: Cihat ÖZKAN Tablo/ Eser: Leonardo da Vinci (Paintings, Drawings, Quotes, Biography) Kaynak:  Bu şiir Numara Doksan adlı şiir ve sanat dergisinin onuncu sayısında yayınlanmıştır.

“Önce yok ol,   Ol ki özün ancak kendi elinden olabilsin. Sonra var ol, Ol ki varlığın yüceliği gözlerini daha yakmadan kör etsin. Hakikat, yalnız lodosla gelen yağmur damlalarıyla biriksin, Sonra birden boşalsın sağanak gibi tüm aynılığın dehşetine. Bir ben, bir ruh soyunsun, Sudan bir balık, buluttan bir nem olana kadar… Nemin yalnız senin olsun, Yağmak istediğinde yağdır, Şimşekler bile çaktır, Dar semtlerin yüzsüz kalabalığına… Kurakta bile başına fındık kadar doluları düşür, Düşür ki varoluşun asil Bir o kadar kibirli heybetini yerle bir etsin. Sana daima haddini bildirecek bir boşluğun, Ölümü arzulayan tutsaklığın Ve gözleri dolu dolu yağan hiçliğin olsun...” … "Can kusar, yüreğin içi bulanır. Peki ya aklın, aklında kafası karışır. Sonra tekrar düzelir bu böyledir. Çizgileriyle ve kıvrımlarıyla övünen beyin, kargaşayı düzelterek işine koyulur. Lakin yüreğin nedensiz titremesine neden olan bir koku, bir ses ya da temas edilmiş her ne vars

  Güven, güven, güven! Nedir bu saçma söylem? İçinde duyduğun cesaret midir, bir vazgeçiş mi? Amaçsız bir gülüş mü bakış mı? Yoksa annenin sıcak bir gülümsemesi Bir dostun dokunuşu, içten bir sarılma Göz yaşını silmesi mi? İnsan ilk kime koşulsuz güvenir, en yakınındakilere mi? Kimden en kötü darbeyi yer, ne için bütün güveni yıkılır- -darmadağın olur o koskoca güven Kim için, ne için, neden! İşte cevabı bilinmeyen Boşluğu bizim doldurduğumuz iğrenç bir anlamsızlık- -saçmalık, karşıya ulaşmayan bir söylem Yoksa bir güzellik mi bizi var eden! Söyle bana üstat, anlat da çözülsün bu sır.   Şair: Nurbanu AYTÜRK Kaynak: Şiir Treni, Derleyen: Melis BEKTAŞ, Hestia Yayınları, Antalya: 2023.

  Gökyüzüm, denizim ayrılamaz ikilim Yansıtır seni bana gökyüzü Gökyüzüne baktığımda seni görürüm Sana ulaşabilmek için uçmaya yürürüm   Yağmur damlaları gibi yağsam kafana Islanıp ta açmasan şemsiyeni yağmurda Bir ıslanıp bir kuruyup bir biz olsak Birbirimizi tamamlasak bu dünyada   Şair: Saruhan Özkan

  Buz gibi olmuştu gökyüzü Sabahları esirgiyordu artık gün yüzünü Yelkovanın titreyen bacakları İlerlemiyordu Yorgundu bulutlar gözyaşı dökmekten Anlam anlam aramaktan Korkular korku aramaktan Sorular soruları yaratmaktan Zihin bitkin düşmüştü yaşamaktan Tak tak çalıyordu işte kalp kapıyı Biliyordu yine bir günün daha başladığını Her şey bu kadar son iken Nasıl gülebiliyordu insanların suratları Sarhoş gibi oldu tüm olgular Vücuda ihtiyaçmış hormon dedikleri yabancılar Beyaz Hırkalı bir bilgin Ondan diyor hücrelerine Dünya denen yer bir sahtekâr Umutlar sıkışmış duvar arasına İlaçlar arar olmuş mutlulukları Bir hastane koridorunda Bekler durur atacak kan damarını Açılmasın karanlık kapılar Konuşmasın saygısız ağızlar Sevgiden mahrum ne varsa Dilsiz olsunlar Boşlukları alın derim Nefesinizle doldurun boşlukları Yanlışları, yanlışlıklarla Yanlış dediğimiz aslında Karmaşık bir düzende Netlik aramakta Bazen düzelmez ne kadar ü

  Neye inanırsan inan Seni gerçeğe zorlayamam Hakikat yoluna sokamam Gittiğin yanlışta da seninle olamam   (Devamı "Şahane Bir Şey Yaşamak" adlı şiir kitabımda olacaktır)... Şair: Cihat ÖZKAN Resim: https://www.rightclicksave.com/article/clownvamp-and-the-art-of-nft-storytelling [1] Bir kişinin kendi çıkarsal dünyası ile uymadığı için bir başka insana karşı kötü duygular beslemesi durumunda kötü duygular besleyen bu insan için kullanılan bir kelime olarak şiir ve edebi dil açısından oluşturulmuş bir kelimedir. Kişinin kendi çıkarsal dünyası denilince ise bir kişinin hem maddi hem de manevi (inançsal, kültürel, dürtüsellik üzerine kurulu yaşam biçimi) anlaşılmalıdır.