CİHAT ÖZKAN

  Dostlarıma selamlar! İnsan vakti olunca sevdikleriyle görüşür mü hiç, o kişi için vakit yaratmaktır sevmek. Kiminle ya da neyle muhabbetin daha dehşetli ise en doğru zamanını onla yaşarsın. Kimse duymasa bile incinen ruhunu yoldaşın, dostum diyen değil, dost olan duyar. Ey insan! Anlayasın. İstediğimde, en çok beklediğimde, seni orada, gerekirse susarak-sessizce yanımda olmanı arzuladığımda fakat olmadığında neyleyeyim, boşa ateş mi yakayım. Kim söyleyebilir bana dostlarını sıradan olduğu için seçtiğini? Kimse! O halde herkes gibi olana nasıl dost derim, neden kendimi kandırayım? Tüm herkesten ve her şeyden çıkmış gelmiş dost başucumda duruyor. Dilenci değilim ki dost, 'artık vakitlerini' toplayayım. Sözlerim ağır geldiyse korkma dost, sen hala bana özelsin, en sevdiklerimden, en güvendiklerimdensin. Böyle dosta ne denir; "Ama ben senin dostunum sense bana dost olamamışsın. Sana bana dostum olmadığın için kırılamam ama bana dost olduğunu sanmana ve bu sanıya beni de inan...

      Dilimden mi düştü heceler kâğıda, ağzımdan mı çıktı cümleler; ya da kalbimden gelen sese mi dikildi kulaklarım? Anlamaya çalıştığım ya da hissettiğim bu şeyler; sözler midir yazdıklarım, kelimeler, kavramlar, heceler, harfler, tekrarsız ve tekrar eden sesler… Öyle de olsa böyle de onları taş tabletler misali kağıtlara tırnaklarıyla kanaya kanaya, o kan ki mürekkebi, yazan gönlüm değil mi? İşte bundandır ki ön söz yazmak nafile! Bu şiirler tüm istismarcıları; adaletsiz olanları; saf ve vicdanlı yürekleri kandıran çıkar gruplarını; genel kanının ötesinde kendi cinsel kimlikleriyle var olanların yaşam hakkına şiddetle müdahale eden kişi ve kurumları, onun gibi düşünmüyor ve inanmıyor diye karşısındakini küçük görenleri ve kendi yaşamını karşısındakilere dayatanları; karşısındakinin hayatına, geçim kaynaklarına, insani vasıflarına kastedenleri; hayvanlara ve insanlara en küçük incitici harekette bulunanları lanetler. Tam da bundan dolayıdır ki bu şiirlerin kimisi öl...

  Anlamsız hayatlar görüyorum sokaklarda Yaşamları üzerine yargı dağıtacak yetkim de yok hani Ama birçoğunun kendi yargıları olmadığından da eminim nedense Akışa kapılmış giden rastlantısal nedensellikler Önüne koyulan amaçları yaşayan ruhlar Ruhuna hapishane olmuş bedenler sokaklarda Sonra kendime bakıyorum kalabalıkta Yalnızlığımın tadını çıkarıyorum Ya ne kadar yalnız olduğunu anlayamayan kalabalık Hayallerle yaşıyor karanlık bir bataklıkta Güneşin bile aydınlatamadığı karanlık ormanlar gibi Ama nedense gür ağaçlar yerine Gür ağaçları bile karanlığa hapseden Birbirine dikenleri batan çalılar gibi Her yeri sarılmış yapraklarla örtülmüş dikenler Pusuda bekleyen düşmanlar sanki Bir de ormanın sınırlarını aşıp, Mehtaba daldığını zannedenler var Kaybetmişler tüm etkinliğini, Bir şey uğruna, hep bir şeyler uğruna yaşıyorlar Sanıyorlar ki kavuşacakları hakikatleri Ütopya ile distopya arasına sıkışıp kalmış bir tür Yaşayamıyor, kaçamıyor, yakı...

  Gök şahit oluyordu İnci güzelliğiyle kutsanan kadına Devamı; Cihat Özkan'ın "Lucifer: Felsefenin Senfonisi" adlı kitabında bulunmaktadır.   Şair: Cihat ÖZKAN